Page 15 - Gawenda_PRESS

rozwijała się burzliwie i stał się on autorem wielu znanych utworów,
o czym mam nadzieję napisać w dalszej części tego opowiadania.
Czekała go jednak przeprowadzka do Płocka. Maturę miał zrobić
w płockiej Małachowiance. Z miastem tym miał kontakt jeszcze przed
wojną. Będąc w wieku około dziesięciu lat, znalazł się w Płocku u sio-
stry swego ojca, pani Meli Ziąbkowej. Mieszkała ona w mansardowym
mieszkaniu u zbiegu ulic Tumskiej i Sienkiewicza wraz ze swoją siostrą
i synem Włodkiem, nieco młodszym od Janka. Janek pamięta mieszkanie
urządzone na wzór ziemiańskich siedzib, a brało się to stąd, że jego pra-
dziadek trudnił się administrowaniem ziemskimi majątkami i tradycje
tych domów były tu kultywowane. Pamięta też, że po obowiązkowej her-
batce z konfiturami, został zabrany na spacer po płockiej starówce. Prze-
wodnikiem był Włodek, który odbierał w domu staranne wychowanie
i miał zamiłowanie do historii. Jego znajomość płockich zabytków im-
ponowała. Pamięta, że wtedy po raz pierwszy zobaczył królewskie groby
w katedrze i obejrzał Muzeum Diecezjalne. Otrzymał sporą dawkę wiedzy
o Płocku, którą w pewnym momencie z trudem już przyswajał, ze wzglę-
du na jej ogrom. Wreszcie wyszli w otwartą przestrzeń parku za Tumem.
Tu oczarował go niespotykany widok, który wiele lat później zaowocował
wierszem p.t. „Widok z Tumskiego Wzgórza”. Zamykała go taka strofa:

Słusznie mi zazdrościcie
widoku z Tumskiego Wzgórza
bo nakarmiony wówczas wyłącznie
sielską płaskością Mazowsza
– taką bez pagórka, doliny rzeki,
a nawet bez kościelnej wieży
i mając jeszcze horyzont
bliski koła do gry w klasy
– zostałem postawiony
nad tą boską skarpą:
Otworzyły się wierzeje świata!

Ciocia Mela była bardzo pomocna przy przechodzeniu Jana z gim-
nazjum w Sierpcu do Małachowianki. Po wojnie w przyśpieszonym
tempie skończył czwartą klasę i w Sierpcu zdobył t.zw. „małą matu-
rę”. Czekały go jeszcze dwa lata nauki. Postanowiono, że będzie eks-
ternistycznie zdawał do płockiej Małachowianki. Należał do pokolenia

13