Stanisław Koziński ur. 15. grudnia 1912 r. w Wisłoujściu (obok Westerplatte), syn Pawła Kozińskiego i Heleny z Krzemińskich. Początki życia spędził na wodzie - w rodzinie państwa Kozińskich od pokoleń zajmowano się transportem wodnym po Wiśle.  W XIX w. najczęściej spotykanym środkiem transportu była szkuta – duży statek, płaskodenny, obsługiwany przez kilkunastu ludzi, a przeznaczony głównie do transportu. W rejonie Czerwińska (skąd pochodził dziadek Stanisława, Adam Koziński) szkuty zwane były berlinkami i posiadały w części dziobowej lub rufowej pomieszczenia mieszkalne. Tak więc większą część roku rodzina spędzała wspólnie na wodzie i jedynie na okres zimowy przenosiła się na ląd. Ojciec Stanisława, Paweł Koziński był sternikiem na jednej z takich łodzi. To sprawiło, że swoje wczesne dzieciństwo Stanisław spędził na żegludze wzdłuż WIsły.

     Gdy dorósł do wieku szkolnego rozpoczął naukę w Płocku – najpierw w szkole podstawowej, a potem w Państwowym Gimnazjum im. marszałka Stanisława Małachowskiego. Lubił szkołę i przykładał się do nauki, dzięki czemu przynosił do domu dobre stopnie. Zapewne dodatkową motywacją młodego Stanisława była trudna sytuacja rodzinna. Mama mocno chorowała, zaś tata pracując na słabnącym rynku transportu wodnego (silnie wypieranego przez kolej) nie mógł zapewnić dobrych warunków bytowych żonie i czwórce potomstwa.

     W tej sytuacji wykształcenie dawało szanse na lepsze życie, a trud włożony w pracę szkolną opłacił się. W 1932 Stanisław Koziński ukończył Gimnazjum i już wkrótce stał się studentem Uniwersytetu Warszawskiego, który w 1938 ukończył z tytułem magistra. 

     W latach 1936-1937 odbył służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim, zaś po studiach, od października 1938, pracował w Państwowych Zakładach Lotniczych w Warszawie gdzie pełnił funkcję urzędnika technicznego. Po wybuchu wojny, jako pracownik Zakładów, był zwolniony ze służby wojskowej, lecz po rozbiciu fabryki zgłosił się do służby pomocniczej.

     Lata okupacji przepracował w firmie budowlanej J. Wittrock w Płocku na stanowisku pomocy biurowej. W ramach obowiązków przyszło mu mieszkać z dala od domu. W 1941 r. Stanisław Koziński został oddelegowany do pracy w Wehrkirchen, pow. Goldap (Prusy Wschodnie), a dwa lata później przeniesiono go do  Wierzbowa, pow. Grajewo, gdzie spisywał i ustalał listę płac polskich pracowników.

     Zaraz po wojnie wrócił w rodzinne strony i podjął pracę nauczyciela matematyki w Państwowej Szkole Ogólnokształcącej im. St. Małachowskiego w Płocku. Podobno podejmując się tego odpowiedzialnego zadania powiedział: „tu przed wojną zdawałem maturę, stąd poszedłem studiować matematykę na Uniwersytecie Warszawskim, może tu się na coś przydam?”. Najwyraźniej nie pomylił się w swoich przypuszczeniach. Przez wiele lat czynił matematykę zrozumiałą dla kolejnych pokoleń Płocczan, czym zyskał sobie ich ogromną wdzięczność i uznanie. Szacunek jaki budziła postać profesora Kozińskiego po dziś dzień rozbrzmiewa we wspomnieniach absolwentów Małachowianki.

     W Szkole pracował do 1977 roku, a w tym czasie poświęcał się nie tylko nauczaniu. W latach 1950-53 pełnił funkcję Zastępcy Dyrektora Szkoły. Ponadto chętnie angażował się w działania dodatkowe – np.: przez wiele lat prowadził szkolną spółdzielnię uczniowską. „To był uniwersytet działania społecznego. Tu się można było praktycznie nauczyć zespołowej odpowiedzialności, politycznego kierowania, a nie komenderowania ”.

     Za swoją pracę dydaktyczno-wychowawczą otrzymał wiele dowodów uznania. Najwyższym z nich, otrzymanym ze strony władz, jest Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski.